ته ران

پرسه زدن… پرسه مفهومی است منحصربه‌فرد که نه پیاده‌رفتن است نه پیاده‌روی کردن. پرسه فراری است شیدایی از چنگ کسالت به آغوش تنهایی. در نیمه‌های شب شناخت یک پرسه‌زن ساده‌ترین کار دنیا است. او در کوچه‌های تاریک سوت می‌زند، از ترس سیاهی شب یا هجوم فردی بیگانه. اما مهم‌ترین فرق پیادگی و پیاده‌روی با پرسه زدن، غم است و تنهایی. هیچ‌چیز مثل تنهایی و غم با مذاق این کنش خمارشکن جور نیست. هرگز نمی‌شود آیین پرسه را با هیچ‌کس دیگر شریک شد…

بخشی از متن کتاب ته ران اثر سلمان امین

برج میلاد ته ران زیباست، بزرگ است، باشکوه است، اما بی‌تاریخ. درست مثل تیم فوتبالی با ستاره‌های کهکشانی که ده سال از تاسیسش گذشته باشد. چنین تیمی یارای رویارویی با تیمی محلی اما ریشه‌دار را ندارد. می‌تواند تیم محلی را در میدان زیر پا له کند، می‌تواند به صدر جدول برسد، قهرمان شود اما تاریخ است که جذب و دفع را می‌سازد، تاریخ نشان می‌دهد آن که محبوب است کدام است و آن که فراموش می‌شود کدام.

میلاد برای تبدیل شدن به نماد روی تمبرهای پستی رفته، همایش‌ها و کنسرت‌های مختلف به خود دیده، اما هنوز انبانی خالی از خاطره دارد. آزادی، این برج پیر پیاتخت، شاهد روزگارانی است که میلاد برای دیدنش باید دهه‌ها دندان روی جگر بگذارد. آزادی شورش‌ها و طغیان‌های بسیار را زیر پای خود تماشا کرده، مسافرین خسته‌ای را که از ترمینال غرب عبور کرده‌اند و با او عکس یادگاری گرفته‌اند در آغوش گرفته. پستی‌ها و بلندی‌هایی را دیده که میلاد تازه‌نفس حالاحالاها به خواب هم نمی‌بیند. میلاد زیبا و دست‌نیافتنی است، آزادی اما تاریخی است برای همه.