می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

معرفی کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم اثر بک سهی

کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم ثبت جلسات درمانی نویسنده‌ی کتاب، بک سهی برای بیماری افسرده‌خویی یا همان اختلال افسردگی مداوم (حالتی از افسردگی مدام و سبک) است. این دسته از افراد، در ظاهر خوب به نظر می‌رسند اما از درون درحال نابودی‌اند و حسی مبهم بین خوب نبودن و در عین حال ویران نشدن دارند.

بک سهی با نوشتن کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم، امیدوار است که افرادی که وضعیتی مانند او دارند با خواندن این کتاب با خود بگویند، پس من تنها کسی نیستم که این حس را دارد، یا حالا می‌فهمم دیگران هم این حس را دارند و کماکان به زندگی خود ادامه می‌دهند. از نظر نویسنده هنر یعنی تحت تاثیر قرار دادن ذهن و قلب دیگران.

به گفته‌ی او «هنر به من باور می‌دهد؛ این باور که شاید امروز روزی عالی نباشد، اما باز هم روز خوبی است. این باور که بعد از یک روز افسردگی هنوز هم می‌توان با کوچکترین چیز قهقه سر داد. همچنین به این درک رسیده‌ام که آشکار کردن تاریکی وجودم به اندازه‌ی آشکار کردن روشنی‌ام عادی و طبیعی است. امیدوارم با به کارگیری این هنر شخصی بتوانم راهم را به قلب دیگران باز کنم، درست همان‌طور که این کتاب راهش را به دستان شما باز کرده است.»

بخشی از متن کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

نشانه‌های اصولی مانند شنیدن یک سری صدا، افکار مزاحم و ناخوانده و خودزنی تنها نشانه‌های افسردگی نیست. همان‌طور که آنفولانزای ساده می‌تواند کاری کند تمام بدنمان درد بکشد، یک افسردگی سطحی هم می‌تواند کل ذهن ما را به درد مبتلا کند.

از بچگی درون‌گرا و حساس بودم. خاطراتم درست یادم نمی‌آید اما طبق نوشته‌های دفترچه‌ی خاطراتم از همان کودکی مثبت‌اندیش نبودم و هر از گاهی دمق می‌شدم. دوران دبیرستان بودم که افسردگی به طور جدی در من رخنه کرد، روی درس خواندنم اثر گذاشت، اجازه نداد به دانشگاه بروم و در نتیجه آینده‌ام را مختل کرد…