سرزمین خالی از انسان

در کتاب سرزمین خالی از انسان، خوان کارلوس اُنِتی نسلی بی‌قرار و بی‌ریشه از روشنفکران، هنرمندان مبتدی و فعالان سیاسی را در شهر بوئنوس آیرس تشریح می‌کند. پدر و مادر آنها در جستجوی خوشبختی از اروپا به آرژانتین آمده‌اند و حالا در پوچی گرفتار شده‌اند: نه آرژانتینی و نه اروپایی.

گفتگوهای آنها در بارها شکل می‌گیرد و طنین ناامیدی را در خود دارد. آرمان‌گرایی سیاسی با امضای پیمان نازی و شوروی در هم شکسته، و مردان و زنان در حالی که ارواح عاشقانه‌های گذشته را دنبال می‌کنند، هیچ آرامشی نه در جسم و نه در احساس نمی‌یابند. وزنه‌ی سقط جنین، خودکشی و شکست در دنیای اونتی سنگین‌تر از خیال پردازی‌های جزایر گرمسیری یا رویای دنیایی جدید است.

خوان کارلوس اُنِتی نویسندۀ اوروگوئه‌ای است که از او به منزلۀ یکی از برجسته‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین در قرن بیستم و یکی از نیاکان رئالیسم جادویی در «دوران شکوفایی ادبی آمریکای لاتین نام می‌برند.» نام او، نه تنها به منزلۀ نویسنده‌ای پیشگام، که همچون یکی از تبعیدی‌های پرشمار به یادها می‌ماند، زیرا مجبور شد که در دهۀ ۷۰ از اوروگوئه فرار کند.

تحلیلگر ادبی گاردین دربارۀ او می‌نویسد: «تجربۀ ادبی و نوشتاری اُنِتی خاصل او و یگانه است. خواننده پس از خواندن رمان احساس می‌کند که بعد از پشت سر گذاشتن این دنیای شبح‌گون و وسوسه‌انگیز زندگی را بهتر می‌فهمد. فرم کارش ظریف و دست‌نیافتنی است و چشم انداز منحط و غمبار. حال و هوای رمان تقلیدناپذیر است.»