کتاب ملت عشق

خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. ملت عشق. جرئت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد. نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم‌هایی شناختم. قصه‌هایی جمع کردم. چندین بهار از آن بهار گذشته. کفش‌های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی …

مولانا خودش را 《خاموش》می‌نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده‌ای که شاعری، آن هم شاعری کوچک که آوازه‌اش عالم‌گیر شده. انسانی که کار و بارش، هستی‌اش، چیستی‌اش، حتی هوایی که تنفس می‌کند چیزی نیست جز کلمه‌ها و امضایش را پای بیش از پنجاه هزار بیت پرمعنا گذاشته چطور می‌شود که خودش را 《خاموش》 بنامد؟

کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال هاست به هرجا پا گذاشته‌ام آن صدا راشنیده‌ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانسته‌ام و به گفته‌هایش گوش سپرده‌ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله‌ها و کلمه‌ها و حرف‌ها را… اما چیزی که وادارم کرد کتاب ملت عشق را بنویسم سکوت محض بود.

اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تاکید می‌کنند که این اثر جاودان با حرف ب شروع شده است. نخستین کلمه‌اش بشنو! است.یعنی می‌گویی تصادفی است شاعری که تخلصش خاموش بوده ارزشمندترین اثرش را با بشنو شروع می‌کند؟ راستی، خاموشی را می‌شود شنید؟ همه‌ی بخش‌های این رمان را نیز با همان حرف بی‌صدا شروع می‌شود. نپرس چرا؟ خواهش می کنم. جوابش را‌ تو پیدا کن و برای خودت نگه‌دار. چون دراین راه‌ها چنان حقایقی هست که حتی هنگام روایتشان هم نباید از پرده‌ی راز درآیند.