کتاب وداع نمی کنم

معرفی کتاب وداع نمی کنم

در دل زمستانی سخت در جزیره‌ی ججو، جایی که برف یادآور خاطرات مدفون است، داستان وداع نمی‌کنم اثر هان کانگ آغاز می‌شود. این کتاب صرفا روایتی از گذشته‌ای دردناک نیست؛ سیری است در هزارتوی ذهن و مواجهه‌ای عمیق با لایه‌های پنهان حافظه و ترومای تاریخی که در تاروپود زندگی شخصیت‌ها تنیده شده است. هان کانگ با نثری شاعرانه و تصاویری بکر، مرز میان واقعیت و رؤیا را کم‌رنگ می‌کند و خواننده را به سفری درونی می‌برد.

در این سفر، نه با وداعی سرراست، بلکه با حضور مداوم غیاب‌یافتگان روبه‌رو می‌شویم؛ پژواک‌هایی از گذشته که در زمان حال طنین‌اندازند و مفهوم عشق و فقدان را بازتعریف می‌کنند. وداع نمی‌کنم قصه‌ی به‌دوش‌کشیدن بار سنگین تاریخ است، روایت کسانی که زخم‌ها را زندگی می‌کنند و در میان برف و سکوت، به‌دنبال راهی برای ادامه‌دادن می‌گردند. این کتاب دعوتی است به درنگ، به حس‌کردن سرمای واقعیت و گرمای خاطره، و به تأمل در آنچه از دست می‌دهیم و آنچه همیشه با ما می‌ماند.

بخشی از متن کتاب وداع نمی کنم

برف رقیقی می‌بارید. بر زمینی هموار ایستاده بودم که به تپه‌ای کوتاه منتهی می‌شد. در امتداد یال این تپه و دامنۀ روبه‌روی آن تا جایی که به دشت می‌رسید، هزاران تنۀ سیاه درخت از زمین برآمده بود. قدشان متفاوت بود، انگار جمعیتی بودند که از نظر سن با هم فرق داشتند. قطرشان هم تقریبا به اندازۀ ریل قطار بود، هرچند آن‌قدرها راست‌قامت نبودند. خمیده و کج‌ومعوج، گویی هزار مرد و زن و کودک نحیف در برف به هم چسبیده بودند. از خودم پرسیدم: اینجا قبرستان است؟ این‌ها سنگ‌قبرند؟ از کنار تنه‌های بریدۀ درختان گذشتم؛ درختانی که سرشان را زده بودند و سطح بریده‌شدۀ تنه‌هاشان با دانه‌های برف شبیه بلور نمک پوشیده شده بود.

از کنار تپه‌های کوتاه پشت سرشان گذشتم. ناگهان وقتی احساس کردم پایم در آب فرو می‌رود، ایستادم. عجیب بود. چند لحظه بعد آب تا مچ پایم رسید. به عقب برگشتم. آنچه دیدم شگفت‌زده‌ام کرد: افق دوردست، خط ساحل بود. و دریا به ساحل می‌کوبید. این کلمات از دهانم خارج شد: چه کسی در چنین جایی مرده دفن می‌کند؟