کارمیلا

اگر خون‌آشامِ شهرآشوبی چون کارمیلا خلق نمی‌شد، ما هرگز لذت هراس از داستان را تجربه نمی‌کردیم. او مادرخوانده‌ی تمام خون‌آشام‌هاست.

بیست‌وپنج سال پیش از برام استوکر، ایرلندی دیگری به نام جوزف شریدان لو فانو داستان بلندی می‌نویسد که الهام‌بخش دراکولا و دیگر آثار خون‌آشامی قرن بیستم می‌شود یعنی کتاب کارمیلا.

اگرچه هر دو داستان راوی اول شخص دارند اما دراکولا با استفاده از اخبار و وقایع روزنامه‌ها و گزارش‌های افراد مختلف از اوضاع شهر روایت می‌شود و قدمی فراتر از کارمیلا در روایت قصه‌ای پیچیده می‌گذارد.

خلاصه کتاب کارمیلا اثر شریدان لو فانو

در قلعه‌ای دورافتاده میان جنگلی در اشتایرمارک، زنی جوان که خود قربانی خون‌آشام است روایتی دلهره‌آور پیش ‌روی خوانندگان می‌گذارد؛ او شبی در کودکی با موجودی وهم‌انگیز دیدار می‌کند و یاد و خاطره‌‌ی این زیبای خوفناک برای همیشه با او می‌ماند. موجودی با سیمای دخترانه و دلکش که خون‌آشام است.

کارمیلا اشراف‌زاده‌ای نفرین شده است که به خون آشامی رو آورده. او ظاهر یک دختر جوان زیبا را دارد که زیبایی و معصومیتش، جذاب و گیراست. دندان‌های نیش او نه به اندازه‌ای که خیلی مشهود باشند، اما تا حد مشخصی تیز هستند تا نیمه‌شب بتواند آن ها را در سینه قربانی فرو کرده و از خونش تغذیه کند.